niedziela, 15 marca 2009

Różne różności.

P. zaczyna powoli dochodzić do siebie. Apetyt mu wraca, dzisiaj na kolację zjadło dziecko 170 ml kaszy manny bananowej. Co z jednej strony wchodzi z innej wychodzi. 10 minut później mały zrobił na oko jakieś 150 ml kupy czyli generalnie bilans jest na plus i to jest najważniejsze.
Teraz śpi i tak będzie pewnie do jakiejś 5:30 rano. Kochane dziecko, praktycznie od samego początku daje nam ze Słońcem przespać całe noce a wiem, ze z tym bywa rożnie. Nawet teraz jak szły mu cztery zęby na raz tylko kilka razy się przebudził a i to przeważnie wystarczyło przekręcić na plecki, pogłaskać chwilę po główce i... kima.
Nie ma chodzenia, bujania, tulenia, nocnego śpiewania kołysanek, jak się obudzi to szybko zasypia, a jak śpi to twardo. Raz znaleźliśmy go w dość hmm... nietypowej do spania pozycji na brzuszku z głową na szczebelkach. Pewnie się śniło dziecku, że jest alpinistą i zaczęło się wspinać przez sen.Słońce nie wytrzymało i parsknęło śmiechem. Zresztą mi tez ledwo co udało się utrzymać aparat tak mi ręce ze śmiechu drżały.
Jak Słońce się zaśmiało, mały się obudził i miauknął z wyrzutem, że mu sen przerywamy. Poprawiliśmy go do pozycji w jakiej większość ludzi śpi i zgasiliśmy światło. Podejrzewam, że nawet tego nie zauważył bo cała akcja trwała jakieś kilka sekund od zrobienia zdjęcia do poprawy pozycji i ponownego uśnięcia..
Teraz tez mu się zdarza podobne pozycje przyjąć. Dopóki nie śpimy to go poprawiamy. Co robi w nocy tego dokładnie nie wiemy bo sami śpimy. Jedynie w sytuacjach awaryjnych, np. kiedy głową zaklinuje się w rogu łóżeczka piszczy, a my wstajemy, poprawiamy i kładziemy się ponownie co trwa od 5 do 10 sekund.
Mały tak trzymaj. Śpij twardo i pracuj nad tym, żeby budzić się o 7:00 a nie 5:30 - 6:00 :)

Plecy, o których ostatnio piszę, na razie się poprawiły i ból zniknął praktycznie całkowicie. Nie wiem czy to kwestia tego basenu raz w tygodniu czy ping-ponga na naszej "olimpiadzie" w pracy ale jest ok i tak to mogło by być. Chociaż z drugiej strony to Słońce dzisiaj na spacerze powiedziało, że uzbieraliśmy teraz trochę kasy to i uzbieramy ponownie a zdrowie jest najważniejsze.
Czyli tak jakby powoli akceptowała perspektywę wykonania na mnie operacji. Ona się przekonuje na TAK ja coraz bardziej jestem na NIE. Im mniej mnie boli tym bardziej wydaje mi się, że nie ma potrzeby mnie kroić i wymieniać tych dysków.
Zobaczymy jeszcze co powiedzą inni lekarze, tym razem jak pójdziemy 20-stego na wizytę powiem lekarzowi, że w zasadzie to mnie nie boli tylko czasami raz na rok-dwa zdarzy się, że coś dźwignę i wtedy przez tydzień dwa mam przesrane. Taka wersja jest z grubsza prawdą i ciekaw jestem co powie ten lekarz na podstawie takiego opisu zdarzeń a nie na podstawie mojej skwaszonej z bólu miny jak było ostatnim razem.
Podejrzewam, że diagnoza może być inna ale... zobaczymy :)

KKDK

InnaM
- No wyrabia sobie ale tego połpaśćcia to niech sobie nie wyrabia. To nie musi go spotykać.

http://... - no to szczęscie mieliście z tym połpaśćcem a co do ospy to przypomniało mi się jak ja ją przechodziłem na studiach :). Lekarka jak przyjechała do domu bo i gorączkę małem dość dużą popatrzyła na mnie i się pyta ile ważę. Ja jej na to że 80 kg a ona, że jej tabelka z dawkami leku kończy się na 50 kg.
Nie pamiętam ale chyba dala mi dawkę z 40 kg pomnożoną przez 2.


niedziela, 8 marca 2009

Pierwsza choroba :(

Ech, no i doczekaliśmy się pierwszej choroby szkraba.

Nie dość że mu idą cztery zęby na raz to dostał kaszlu i kataru. Na całe szczęście nie ma gorączki, ale i tak widać że jest nieszczęśliwy. Dziś wieczorem po 30 minutach ryku w łóżeczku w końcu się poddaliśmy i daliśmy mu smoczka. Wieczorem P. nigdy nie dostawał smoka i przeważnie zasypiał sam. To znaczy, żeby być już w stu procentach zgodnym z prawdą to zasypiał sam do momentu kiedy się nie nauczył stawać przy szczebelkach. Od kiedy pojął jak to się robi zostawianie Go samego zawsze kończyło się tak samo, to znaczy płacz, a kiedy wchodziliśmy do pokoju, banan na buzi od ucha do ucha i nasz szkrab stojący chwiejnie przy szczebelkach.
Niestety czasy zostawiania P. samego na zaśnięcie bezpowrotnie minęły i teraz zostajemy przy nim aż nie uśnie, co przeważnie długo nie trwa bo mały przyzwyczajony jest do rytuału wieczornego (kąpanie, jedzenie, buzi w policzek, spanie).

Z wyjątkiem, jak pisałem, dziś, gdzie przez trzydzieści minut darł się wniebogłosy a my nie wiedzieliśmy co zrobić, żeby mu ulżyć i żeby poszedł spać. W końcu Słońce dało mu smoczka, sekundę później mały zamknął oczy i obrócił się na boczek, później dwie minuty kręcenia się, ostatecznie wyplucie smoczka i spanie. Cały proces zajął małemu dwie minuty i jedną sekundę.
Mam nadzieję, że ten smoczek to był tylko teraz awaryjnie z racji zębów i choroby i jutro nie będzie powtórki z rozrywki.

Wracając do choroby to i tak najlepsza to była wizyta w przychodni z małym. Na początku Słońce poszło jeszcze do łazienki, a ja czekałem pod gabinetem (jednym z dwóch, w których przyjmowali pediatrzy). Po chwili z jednego z gabinetów wyszła lekarka na oko 100 lat. Nie zrażony wiekiem, mówię jej że czekamy z P. na mamę i za chwilę do niej wejdziemy. Babka popatrzyła na mnie przez chwilę a ja zacząłem się zastanawiać, czy nie powinienem powiedzieć tego głośniej, tak żeby babinka usłyszała. Po dość długiej chwili lekarka mówi, że lepiej, żebym teraz do niej nie wchodził bo miała półpaśca przed chwilą i naświetla gabinet.
Po chwili Słońce wróciło i mówię jej o tym półpaścu, żeby zastanowić się co robić. Niby lekarka, naświetla gabinet, niby wietrzy ale jakoś tak strach. W końcu babinka wróciła i zaprosiła nas do środka a my zaczęliśmy tłumaczyć, że może lepiej nie, bo gabinet wyziębiony i ten półpasiec...
Lekarka nie zrażona nalegała, tym bardziej, że drugi gabinet zamknięty, ale ostatecznie stanęło na naszym i nie weszliśmy do niej i do jej półpaśca. Chyba się obraziła, ale poszła po drugą lekarkę do drugiego gabinetu. Po jakiś pięciu minutach przyszły i kazały szybko wchodzić bo (cytuję) "Ospa idzie". Szlag...

Synku, mam nadzieję, że nic nowego nie złapałeś w tej wylęgarni bakterii, Ja wiem, że na ospę wcześniej, czy później i tak będziesz chorował, ale na razie jeszcze nie teraz. Poczekaj jeszcze ze dwa lata.


I już tak na koniec. Dzisiaj pierwszy Dzień Kobiet w historii P. Szkrab dał mamie taką małą bombonierkę w kształcie serca. To znaczy ostatecznie trzeba mu ją było siłą wyrwać, ale na pewno miał szczere chęci, żeby mamie zrobić prezent z okazji Dnia Kobiet :)

środa, 4 marca 2009

5%

Byliśmy przedwczoraj u lekarza.
Żeby było nam wygodniej rozmawiać, na wszelki wypadek przyjechała do nas mama Słońca co by się małym zająć jak my pójdziemy na
wizytę. Przynajmniej taki był plan. Mały jak tylko zostawał sam z babcią rozpoczynał standardowy proces PPR czyli Podkówka,
Płacz, Ryk. Wszystko było ok dopóki mama była w zasięgu wzroku. Wtedy babcia była fajna i nie niebezpieczna.

Z tego powodu musieliśmy zmienić plany i zamiast tak jak chcieliśmy zostawić małego z babcią, która by go uśpiła zafundowaliśmy
mu nocna przejażdżkę po betonowym mieście. Po dojeździe na miejsce, już postanowiliśmy twardo, że P. zostaje z babcią przed
przychodnią a my idziemy do lekarza sami. W poczekalni kolejka, Słońce pełne niepokoju o synka, a i pewnie o wizytę też, w końcu
nie wytrzymuje i idzie zobaczyć co się dzieje. Ja w tym czasie zostaję w poczekalni i dalej czekam.
2 minuty później przychodzi Słońce, babcia i rozwrzeszczany, czerwony z płaczu P. Niestety wożenie w wózku po ciemnych uliczkach
przez babcię nie przypadło mu do gustu. Pielęgniarki patrzą na nas a w zasadzie na Piterka, uśmiechają się, zagadują ale to nie
pomaga. Ostatecznie jednak mały uspokaja się na rękach i pociągając nosem nawet zaczyna się nieśmiało uśmiechać. A my zmieniamy
plany i postanawiamy do lekarza wejść wspólnie z P.

W końcu przychodzi nasza kolej i wchodzimy we trójkę. Lekarz wygląda rzeczowo, pyta chwilę o przebieg choroby, co boli, jak
boli, od kiedy itp. W pewnym momencie każe zdjąć buty i stanąć na palcach a ja jedyne o czym mogę myśleć, to to, że mi strasznie
skarpety śmierdzą po całym dniu chodzenia w butach. Jakbym wiedział co będzie to bym przynajmniej nogi umył, ale trudno nic już
na to nie mogę poradzić. Następnie lekarz karze mi klęknąć na kozetce ze zwisającymi stopami. Ja klękam, rękami podpieram się z
przodu, ogólnie przyjmuję pozycję jak do lewatywy. Lekarz grzecznie prosi żebym się wyprostował a ja się cieszę, że jestem tyłem
do niego ido Słońca bo przynajmniej nie widzą buraka jakiego spaliłem. Tymczasem lekarz stuka mnie młotkiem po pietach, każe
jeszcze się położyć, podnieść nogę i to w zasadzie koniec. Przystępuje do analizy zdjęć przy okazji mówiąc jakie mam opcje.
A opcje daje mi trzy.

1. Nie robić z tym nic, co oznacza, że dalej będzie mnie bolało tak jak mnie boli, najpewniej stan się z czasem będzie pogarszał
ale pewności nie ma. Jedyne co jest pewne, to to że lepiej nie będzie.

2. Robimy operację, wejście od tyłu w kręgosłup, odsunięcie rdzenia kręgowego i wycięcie dysku, który mi wypadł. Ta opcja jest
refundowana, czeka się na nią 3-4 tygodnie z tym, że nie daje gwarancji powrotu do pełnej sprawności poza tym wiąże się z
ryzykiem (do 5%) że coś pójdzie nie tak i podczas operacji zostanie przerwany rdzeń kręgowy.

3. Robimy operację, wejście od przodu w kręgosłup, wyrwanie całego dysku i zastąpienie go sztucznym. Bezpieczniej dla nerwów bo
nie trzeba nic odsuwać na bok, poza tym gwarantuje pełny powrót do zdrowia z możliwością uprawiania sportów i podnoszenia
ciężarów. Niebezpieczniej dla organizmu ze względu na trudniejszą drogę dostępu. Również do 5%, że coś pójdzie nie tak, z tym,
że tu juz nie dopytaliśmy co by mało oznaczać to pójście nie tak i z czym się to wiąże. Dodatkowo koszt wymiany dysku to 26 000
nierefundowanych złotych. U mnie do wymiany są dwa i nie sądzę, żeby była możliwość skorzystania z jakiejś promocji w stylu dwa
w jednym albo kupić jakiś używany dysk na Allegro.
Ta cena nas na razie zmroziła, zresztą z braku pieniędzy na razie i tak nie jest możliwa do przeprowadzenia.

Jak to śpiewa Kazik w jednej ze swoich fajniejszych piosenek:

"Więc głowa do góry, gdy dzień wstaje rano
Od tego są nogi, by łazić na nich"

Nie pozostaje nic innego jak podnieść ten łeb i łazić. Coś się wymyśli, chociaż na razie jeszcze nie wiem co. Teraz jestem w
fazie konsternacji.


A P. wygląda już tak :)